MEDEA

Fixéstesme abandonar todo o pasado,pero nunca renunciei á lingua.
Falaba soa en todos os recunchos do cuarto, e nas rúas berraba e berraba,e no teatro, e a xente descoñecida miraba de esguello para min.
Mais un día farteime, e fun Medea, e con trece verbas cheas de xenreira e odio arrinqueiche a alma e as entrañas.
As palabras inundáronche os ollos e cando as choraches volveron a rexundir coma Fénix.

A Xenevra.