A FUGA

Vivo mas de noche que de día

sueño más despierto que dormido

bebo más de lo que debería

los domingos no suelo jurar

que cabiaré de vida

Na praza Vermella mentres a lúa mira dende o ceo.

Unha discoteca pragada de xente.

Eles alí, expresando os seus sentimentos nas cancións dos seus discos, mentres a xente salta, berra, empurra.

Unha canción resoa no meu peito e collo o móvil.

Da señal...non contesta...

A música invádeme e lévame a Chantada.

Recordo o pasado, esas noites no Tabú que parecían segundos, esas copas na compaña da xente querida. Santiago lémbrame a eses días, a eses instantes que nunca esquecerei.

Pouco a pouco a miña mente volve a Capitol. O móvil...

non contesta...

a música segue a soar.

Comentan que remata, que hai que marchar, mais a xente berra NUNCA MÁIS

En recordo dos tres anos pasados dende as mareas negras no Prestige, e a ese concerto da Fuga do venres 11:

Para as miñas nenas, por esas xoldras vividas no Tabú