XANEIRO

Xaneiro xorde entre nubes de tristura.
Silenzoso e traicioeiro proclama liberdade mentres as raíces navideñas morren no recordo.
Volven as largas mañás faltas de café, os sons da carballeira recordándome o que son e o que teño, os esquíos que amosan ledicia, as clases cargadas de aburrimento...
Xaneiro sempre somerxe do pasado e berra futuro, mentres a maioría de idade chega con novas ilusións e preguntas que no comezo do ano semellan lonxe.

...demasiado lonxe...

A monotonía xorde da indiferenza!!!