O FIADEIRO DA AVOA SERVANDA

Chega o día de San Martiño, e a Servanda érguese á mañanciña para sementar o liño no eido de baixo. A mañá preséntase dura e afróntaa cun grolo de licor de herbas.

O Manolo do Freire e o Xacinto dos Currás xa estaban coa liñaza preparada para sementar. O final do día co traballo feito voltan á praza para botar unhas parrafadas cos veciños de Requeixo.

Cando a flor do liño comeza a dar a cara, as mulleres baixa á tardiña para regar a colleita. No momento en que o bagullo está no canto da flor, arríncase, recóllese e coa mesma ponse na poza do lameiro e colócase con pedras e paos. Queda alí doce días.
Servanda e Otilia enrían o liño no prado de Choucelle para o secaren.

Gumersindo da casa da Dosinda trilla para separar o liño do tomento. Máis tarde segue o traballo na plaza para espadelar e rastrelar o liño, para así darlle a estopa ao Pepiño da Cesteira.

Co liño facíanse as estrigas quedando así listas para fiar.

O fiadeiro alá polo mes de Outono, facíase na cociña da avoa Servanda. Unhas mulleres fiaban e outras cantaba ao son das pandeiretas. No sarillo as marañas, na devanadoira os novelos, e as mazarocas a clarear.
Para rematar, cada unha a fiar no seu telar.

( Este foi o relato que fixemos as 3 xacias para o noso carro que levaba como título O fiadeiro da avoa Servanda. Polo relato non levamos ningú premio pero quedamos de terceiros (oe) e déronnos o premio pola mellor recopilación de material)