AGOSTO

Cada agosto lembro a súa cara desfeita.
El nunca pensara que algo así sucedería e agora dábase conta que a vida é un delicado fío que rompe cando menos o esperas.
Dende aquel día do ano noventa a el dalle asco a súa cara e non soporta verse no espello; as naúseas chegan cada vez que pensa no seu rostro.
A culpa non foi del, mais séntese responsábel e cree que nunca o superará. Pensa que a solución é a morte, que a vida foi inxusta cando os separou, que el tivo que desaparecer con eles naquel río da provincia de Almería que os separou para sempre.


(A todas as persoas falecidas en accidentes de cohes e a aquelas afectadas que perderon a aos seus seres querido, en especial a Xurxo)