ABRIL

Alba naceu ó amencer
mentres en Santiago chovían pingas de libertade
Medrou crendo en fadas, sereas, meigas...
ela era a princesa.
Os anos pasaban, as ilusións infantís desvanecíanse
nos espellos da casa
Medraba a pasos axigantados
e soñaba con fuxir do fogar do amado
Quizais non coñecía o mundo,
pero ela desexabao.
Rematou bioloxía, fixo as maletas,
colleu o autobús dos soños
(o que as 12 da noite sería unha cabaza de silenzo),
e fuxiu.

Hoxe, vinte anos despois, sabe que os soños son
ferramentas traizoeiras
e cada amencer de abril berra berros de libertade