O ESPERTAR

Aínda podía sentir os seus bicos esvarando pola miña inmadura pel. As súas mans percorreran o meu corpo facéndome sentir toda a calor da súa existencia. O meu corpo estivera inmerso en campos de algodóns e maizais creados só para min.

Xoana!!! Xoana!!!

Aborrézote!!

Aborrezo ter que abandonar os meus pronfudos soños para volver á miña gris realidade.Poño as zapatillas e a bata case sen consciencia do que fago.Baixo as escaleiras. Entro na cociña. Está alí. Percorro o seu corpo ata chegar ao seu rostro. Xa non é o dos meus soños. Ese rostro que tanto estraño e que chego a esquecer.

As miñas mans molladas, nesta auga fedorenta que me fai sentir o corazón esvarando polas tuberías deste cuarto, e sinto que xa non consigo rescatalo.
O batallón das sucias cacerolas que me encarcelan día tras día neste cuarto de rexas de estropallo, xabón e ferro.

Anhelo os días de liberdade nos que só existíamos ti e máis eu.