DESILUSIÓNS

As pantasmas asoladoras petaron na porta.
Escondícheste baixo a cama e eu empuñei a forza das entrañas.
Quizais foi o medo quen te fixo desaparecer, ou fun eu coa miña ialma ferida quen rachou os versos de victoria que resoaban
na túa boca.
Berrei todas as verbas que o inverno tapou
Proclamei os pensamentos da túa mente
Asubiei todos os cantares do vento
Chorei todas as bágoas que derramou o mar.

Sen embargo, anos despois, sinto que as verbas só resoaron na miña cabeza.



Iste relato non iba ser publicado hoxe, poque a tan só un día da miña maioría de idade o título "Desilusións" non é o máis axeitado.Sen embargo buscando entre papeis atopeino, penso que é vello, pero por falta de ideas publiqueino, xa que as veces é máis difícil expresar a ledicia que a tristura.

XANEIRO

Xaneiro xorde entre nubes de tristura.
Silenzoso e traicioeiro proclama liberdade mentres as raíces navideñas morren no recordo.
Volven as largas mañás faltas de café, os sons da carballeira recordándome o que son e o que teño, os esquíos que amosan ledicia, as clases cargadas de aburrimento...
Xaneiro sempre somerxe do pasado e berra futuro, mentres a maioría de idade chega con novas ilusións e preguntas que no comezo do ano semellan lonxe.

...demasiado lonxe...

A monotonía xorde da indiferenza!!!